تا که چو طاووس ؛ از درم آمد ؛ یکسره گل کرد ؛ باغ امیدم

زلف سیاهش ؛ شام وصالم ؛ روی چو ماهش ؛ بخت سپیدم

چون زدر آمد ؛ ماه بر آمد ؛ دربه رخ غیر ؛ بستم و بستم

تا نفس صبح ؛ بس گل بوسه ؛ زان لب شیرین ؛ چیدم و چیدم

رام تر از رام ؛ آمد و بنشست ؛ از می چشمش ؛ مست شدم مست

از گل لبهاش ؛ بوسه ربودم ؛ وز قد رعناش ؛ ناز خریدم

وه که چه شب ها با سخنش گرم ؛ در سفر عشق رفتم و رفتم

شاد شدم شاد ؛ در نگهش مست ؛ معنی جان را دیدم و دیدم

گفت : امیدا ! عشق چه باشد ؟ گفتمش : ای یار ! معنی جان است

هدیه ی جان را ؛ از تو گرفتم ؛ بر قلل عشق با تو رسیدم .

چون شب آخر عزم سفر کرد ؛ لرزه ی عالم در تنم افتاد

بار خدایا ! جز تو که داند وقت وداعش من چه کشیدم ؟

وای چه بودم در پی آن یار سینه غم آلود دیده  گهربار

آه کشیدم ؛ اشک فشاندم ؛ زانهمه حسرت لب بگزیدم

جان من آخر از بر من رفت ؛ دل زکفم برد ؛ دلبرمن رفت